دوست ندارم بگم بیا بخون اما دوست دارم بیای...
این چند خط پایین رو کپی میکنم از حرف های یک دل یخی چون دوست دارم که اینجا بمونند برای من...
دیروز سر همین کوچه ایستاده بودم
نگاه کردم
خیالم راحت شد
«ورود ممنوع» نبود
آنقدر ذوق کردم
که توجه نکردم
به آن دو تابلوی به ظاهر بی خطر
که به طرز احمقانه و خطرناکی کنار هم بودند
«یک طرفه»
«بن بست»!
و اکنون ایستاده ام
اینجا
در انتهای این کوچه احمق!!
در انتهای این «خروج ممنوع!»
هنوز تو لیست دوستانش بودم...
یه زمانی بین اونهایی بودم که خاطرشون براش عزیز بود اما الان هیچ کجا نبودم... و خودش هم دیگه نبود
مثل همه چیز هایی که بود و الان نیست... همون چیز های که برام تکراری شده بود و الان چشم هام رو تمیز کرد.
سردمه... دارم میلرزم...
شاید همش به خاطر اون دختر خنگ تنفر آمیزی بود که وقتی عصبانیش کردم دهنش رو باز کرد و فهمیدم که چشم هاش باز بوده و من رو میخونده...
بازم آه...
نمیدونم چرا انقدر بی مزه شده برام...
نمیدونم چرا با اونی که یه زمانی جلوش زار میزدم و حال میکردم قهر کردم...
نمیدونم چرا نمیتونم نفس بکشم...
نمیدونم چرا زیر پتو خفه نمیشم و فقط جون میکنم...
نمیدونم چرا منی که تو وبلاگ قبلی خندوندن خواننده هام مهمترین رسالتم بود الان اینجا هستم بدون خواننده ای که برام گریه کنه...
نمیدونم چرا اونی که از دور منو دید میزد الان دیگه نیستش و وقتی میبینمش فرار میکنه از نگاهم...
میگفت همه همینجوریند... سال اول شاد و شنگول اما سال دوم و سوم گوشه ی پارک روی یه صندلی سیگار میکشید... سال چهارم هم...
گفت اگه فکر میکنی نمیتونی خودت رو کنترل کنی برات دارو بنویسم... خندیدم و گفتم نه... خودکشی باشه برای بعد از عید و تنهایی...